Wydawca treści
Rys historyczny Nadleśnictwa Bircza
Rys Historyczny Nadleśnictwa Bircza
Lasy pozostające w zarządzie obecnego Nadleśnictwa Bircza w okresie międzywojennym stanowiły w większości wielką własność prywatną. Znaczne obszary leśne należały do Polskiej Akademii Umiejętności, a państwowe podlegały Nadleśnictwom Dobromil i Michowa.
W latach II wojny światowej wystąpiły szkody w lasach, spowodowane bezpośrednimi działaniami wojennymi. Pierwsze powojenne plany urządzania wykonane na początku lat pięćdziesiątych podkreślają zły stan lasu spowodowany rabunkowymi wyrębami i zupełnym brakiem pielęgnacji upraw i młodników. Na Pogórzu Przemyskim znaczący wpływ na przyszłą gospodarkę leśną miało wysiedlenie w latach 1944 – 1947 ludności ukraińskiej. Grunty przesiedleńców przejęło państwo pod koniec 1947 r. Praktycznie całość lasów na omawianym terenie znalazła się w jego rękach. Prowadzono wówczas intensywne prace zalesieniowe, które objęły 9 tyś [ha] gruntów.
Utworzone zostały nowe nadleśnictwa, w tym Bircza, Nowe Sady i Wojtkowa. Nie miały one ustabilizowanych granic, gdyż stanowiły zlepek różnych dawnych form własności. Solidne podstawy gospodarki leśnej na opisywanym terenie stworzyło dopiero definitywne urządzenie lasów. Wykonano je dla Nadleśnictw Bircza, Nowe Sady i Wojtkowa w latach 1963-68 r.
W połowie lat sześćdziesiątych na terenie nadleśnictw Bircza, Wojtkowa i Nowe Sady zaczęto tworzyć łowiecki ośrodek rządowy, istniejący do 1982 r., którego obecność miała negatywny wpływ na gospodarkę leśną tych terenów. W Arłamowie wybudowano pałac myśliwski wraz z zapleczem gospodarczym i socjalnym. Ogrodzono około 20 tys. [ha] lasów. Długość ogrodzenia (z siatki stalowej) wynosiła 120 km. Z okolicznych lasów zwabiano zwierzynę stosując dokarmianie i instalując w ogrodzeniu system tzw. skoczni, pozwalający na przedostanie się jej do środka, a uniemożliwiający wydostanie się na zewnątrz. Utrzymywano bardzo wysoki stan zwierzyny płowej, której obecność spowodowała szkody o katastrofalnym rozmiarze. Okresowa inwentaryzacja szkód wyrządzonych przez zwierzynę w lasach Nadleśnictwa Bircza, przeprowadzona w 1990 r. wykazała, że 57 % upraw i młodników było uszkodzonych w znacznym stopniu.
W 1975 r. w związku z reorganizacją podziału administracyjnego w lasach państwowych utworzono tzw. wielkie nadleśnictwa. Z dawnych Nadleśnictw: Bircza, Nowe Sady i Wojtkowa utworzono Nadleśnictwo Bircza, a dawne odrębne jednostki stanowią obręby leśne. Po 1990 roku Nadleśnictwo Bircza przejęło w zarząd ok. 2,5 tyś. [ha] gruntów w większości po byłym Wojskowym Gospodarstwie Rolnym,a także Państwowym Gospodarstwie Rolnym.
Najnowsze aktualności
Sprzedaż bezpośrednia dziczyzny
Sprzedaż bezpośrednia dziczyzny
dzik
sarny
jelenie
Nadleśnictwo Bircza prowadzi sprzedaż bezpośrednią tusz w skórze: jeleni, sarny i dzika.
Telefon kontaktowy 600 928 748
Wartość odżywcza dziczyzny
Średnia wartość energetyczna dziczyzny kształtuje się na poziomie 115 kcal. Dla porównania 100g mięsa zwierząt hodowlanych dostarcza przeciętnie 130-570 kcal. Mięso zwierząt dziko żyjących charakteryzuje się wysoką zawartością białka (ok. 17-24%), a niską zawartością tłuszczu (0,3-8%) i cholesterolu. Mięśnie zwierząt łownych są bardziej ukrwione i mniej otłuszczone, co spowodowane jest odmiennymi warunkami bytowania. Stosunek kwasów nienasyconych do nasyconych występuje w korzystniejszych proporcjach niż w mięsie zwierząt rzeźnych, co odgrywa istotną rolę w profilaktyce i leczeniu hiperlipidemii (podwyższone stężenie tłuszczu we krwi).
Zwierzyna łowna zawiera również czterokrotnie więcej witamin i składników mineralnych niż mięso zwierząt rzeźnych. W większych proporcjach występują takie witaminy jak B1 i B2 oraz takie pierwiastki jak sód, potas, wapń, magnez czy fosfor. Ciemnoczerwony kolor mięsa dziczyzny wskazuje również na bogate źródło dobrze przyswajalnego żelaza.
Krótka charakterystyka najważniejszych gatunków łownych
Sarna europejska (Capreolus capreolus) – gatunek ssaka z rodziny jeleniowatych. Jedno z ważniejszych zwierząt łownych Europy. Samica jest potocznie nazywana kozą, samiec rogaczem lub kozłem, młode zaś koźlętami. W Polsce sarna europejska jest gatunkiem pospolitym w całym kraju. Sarna europejska jest zwierzęciem średniej wielkości o smukłym ciele, wysokich nogach (cewkach), sierści (sukni) czerwonobrązowej w lecie, siwobrązowej lub siwożółtej w zimie, z białą lub żółtawą plamą (lustrem) na pośladkach. Wysokość w kłębie ok. 75 cm, długość 95-140 cm, przeciętna masa ciała ok. 25 kg. Poroże samców (parostki) osiąga 25-30 cm, u dorosłych zwykle z trzema odnogami, zrzucane są na przełomie października i listopada; nowe rośnie w scypule do kwietnia ( jest to obumierająca, delikatna, ochronna warstwa skórna, porośnięta drobną sierścią, pokrywająca poroże jeleniowatych)w okresie ich corocznego odbudowywania się i odpadająca z nich po czasie wzrostu. do kwietnia. Z końcem kwietnia, bądź na początku maja ma miejsce ścieranie scypułu . Z końcem kwietnia, bądź na początku maja ma miejsce ścieranie scypułu. Sarna europejska jest zwierzęciem łownym zaliczanym do kategorii zwierzyny grubej (zwierzyny płowej) i podlega sezonowej ochronie łownej. Obecnie okres polowań na kozły rogacze trwa od 11 maja do 30 września, natomiast na kozy i koźlęta polowania prowadzi się od 1 października do 15 stycznia.
Jeleń szlachetny (Cervus elaphus) – gatunek dużego ssaka lądowego z rodziny jeleniowatych . W Polsce występuje we wszystkich większych kompleksach leśnych. Preferencje środowiskowe jeleni są zależne od pory roku. Głównym środowiskiem są nizinne i górskie lasy liściaste i mieszane. Z uwagi na rozłożyste poroże unikają terenów gęsto zakrzewionych. Jeleń szlachetny występujący w Polsce może osiągać 2,5 m długości i wysokość w kłębie do 1,5 m. Masa spotykanych w Polsce jeleni waha się w granicach 150-160 kg, przy czym największe rozmiary osiągają osobniki około 10.-14. roku życia - samce 224 kg, samice 132 kg. Wszystkie podgatunki jelenia szlachetnego charakteryzują się dużym porożem (wieniec) o okrągłej tyce i zróżnicowanej liczbie odnóg. Poroże zrzucane jest na przełomie marca i kwietnia i zaczyna odrastać wczesną wiosną, osiągając największe rozmiary na początku lata u około 12-14-letnich osobników. Jeleń szlachetny w Polsce jest zwierzyną łowną z okresem ochronnym. Na jelenie byki obecnie wolno polować od 21 sierpnia do końca lutego, na łanie od 1 października do 15 stycznia, natomiast na cielaki od 1 października do końca lutego
Dzik euroazjatycki (Sus scrofa) – gatunek dużego, lądowego ssaka z rodziny świniowatych. Sus scrofa jest jedynym przedstawicielem dziko żyjących świniowatych w Europie. Dzik jest popularnym zwierzęciem łownym i jako taki doczekał się w języku myśliwych wielu szczegółowych określeń, pozwalających w krótkich słowach opisać zwierzę i jego zachowanie. Z czasem część tej terminologii weszła do języka codziennego, a także języka zoologów. W Polsce dzik jest pospolitym przedstawicielem tzw. zwierzyny czarnej, podlega sezonowej ochronie. Samica dzika nazywana jest lochą, samiec odyńcem, a młode warchlakiem, warchlak o charakterystycznym paskowym umaszczeniu – pasiakiem. Dzik zasiedla głównie obszary o dużej lesistości, ponieważ w lasach znajduje pokarm oraz schronienie. Idealnym siedliskiem dla niego są lasy liściaste i lasy mieszane, gdzie znajduje się najwięcej typowego dla niego pokarmu. Duży ssak o krępej budowie, przeciętnie osiąga 1,1-1,5 m, a największe osobniki do 2 m długości ciała bez ogona (samce 54–320 kg natomiast samice 35-140 kg ). Zwierzę stadne, żyjące w grupach rodzinnych nazywanych watahami. Dzik jest typowym wszystkożercą. Żywi się m.in. żołędziami, orzeszkami buczynowymi , kłączami różnych roślin. W rejonach rolniczych często wyrządza dotkliwe szkody w uprawach rolnych. W polskim prawie łowieckim dzik jest objęty ochroną sezonową.
